L’aurora, l’istante in cui la luce diventa un paio d’occhi
il canto delle tortore si riunisce sui davanzali, schiarisce
il mare, vergine colore di piombo e voce di blu,
mormora un canto di separazione, prendono il volo
i grandi uccelli della malinconia e il capitano
saluta un’ultima volta l’amata
la rosa dei venti indica il vento del nord
Quando il cielo è pieno del sentore delle nostre bocche
le parole trafiggono il cielo con lo scalpello della poesia
il cavallo del desiderio trafigge fra le acque sensuali
i fuochi orientano i viaggiatori sui sentieri d’alta montagna
si sente il rullo dei tamburi nelle valli.
Il cuculo, audace scalatore della solitudine e dell’amore,
canta, unendo il giorno al giorno
“giorni di acciaio fuso e di carboni ardenti”
la notte è ormai una macchia, il giorno si predice
e il poeta in ogni poesia annuncia l’infinito della parola
L’amore è una strada consacrata alla poesia
piena della magia e dell’acidità di luglio
con le prime fiamme di rame d’agosto
che bruciano in vetta alle montagne
Şafak, ışığın bir çift göze dönüştüğü an
Kumru ötüşleri birikir saçakların altında, duru
Deniz, o kurşuni rengin bakiresi ve mavinin sesi
Bir ayrılık türküsü fısıldar, uçar gider
Hüznün iri kuşları ve sevgiliyi açıklardan
Son defa selamlar kaptan
Kuzey rüzgârını gösterir rüzgâr gülü
Ağzımızın kokusuyla doluyken gökyüzü
Sözcükler karnını deşer mavinin, şiirin neşteriyle
İsteğin atı köpürür azgın suyla
Yüksek dağ çığırlarında ateşler yol gösterir yolcuya
Ve koyaklarda çalınır çağrı davulları
Guguk kuşu, yalnızlığın ve aşkın yılmaz yokuşçusu
Şakır günü güne katan sesiyle
‘Eriyen demir yanan kömür günleri’
Gece lekedir artık, hesabı var gündüzün
Ve şair her şiirinde sözün
Sonsuzluğunu ilân eder
Çünkü aşk, şiirin adanmış yolu
Temmuzun tılsımı ve asidiyle dolu
Ve Ağustosun ilk bakır aleviyle
Dağ başlarında yanan