io non ero diverso dai negri
il loro nero era bianco
il mio bianco, nero
c’era sempre qualcuno per amarci
una Bella dell’amore alle nostre spalle
che usciva dall’oscurità
in luce
verde rossa
rossa verde
toccava una favola
facendone un nodo
scrivevo il mio nome sulle pietre nere
rifugiandomi in una parola
le lettere urlavano
come gente in panico
poi la poesia ermafrodita
della sessualità notturna
entrava nelle città come un oblio
con una bandiera insanguinata
all’inizio di ogni ora
nascevo in questo silenzio
facendo l’amore con i negri
e i negri con me
ci innalzavamo
come le dita dei popoli dell’oriente
ci innalzavamo per miracolo. il dio non esisteva.
il nulla era il dio. la notte era una illusione di favola negli innamoramenti senza razza
la notte era l’illusione
io, non ero diverso da i negri
il mio bianco era il racconto
il loro nero, l’illusione
benim zencilerden hiç farkım yoktu
onların siyahı beyaz
benim beyazım siyah
bizi bir seven mutlaka olurdu
bir aşk güzeli ardımızda
çıkıp karanlıktan
ışık halinde
yeşil kırmızı
kırmızı yeşil
bir masala dokunurdu
ben bir sözcüğe sığınıp
düğümleyip masalı
kara taşlara yazardım kendimi
çığlık atardı harfler
panik içinde halk gibi
sonra gece cinsiyetli
hünsa şiir
her saatin başlangıcında
üzerinden kan damlayan bayrakla
şehirlere unutuş gibi girerdi
ben doğardım o sessizlikte
zencilerle sevişip
sevişip zenciler benimle
doğunun kavimler parmağı gibi
ayağa kalkardık
ayağa kalkardık mucizeyle. tanrı yoktu. yok tanrıydı. gece
ırksız sevişmelerde, masal sanrıydı
gece sanrıydı
benim zencilerden hiç farkım yoktu
benim beyazım masal
onların siyahı tanrıydı