Ovunque il tanfo della Guerra
solo il nome, eppure in faccia ci sbatte
come da lontano fragranza di pane caldo.
Come se qualcuno dentro noi combattesse
la vita sfida la morte con le sue armi
lasciando fluire il sangue delle parole.
Tanto vicini gli schermi al cielo
impossibile non vedere Dio
passando da fronte a fronte.
Mio figlio dice che, certo, pazzo deve esser Dio
come può essere a se stesso nemico
finanche lui che insegue la sua mente.
Penso alla mente per un momento
e come sedermi
e bere per ubriacarmi ancora.
Forse troverò l’anello che ho perduto
regalo di mia moglie in una notte radiosa
perso via tra i sassi.
Addio all’amore d’infanzia.
Addio al bambino che sono.
Ciao mio Dio.
Her yerde savaşın kokusunu alıyoruz
yalnız adı da olsa burnumuza vuruyor
taze ekmek kokusu gibi uzaktan.
Sanki birileri içimizde vuruşuyor
hayat ölümü deniyor silahıyla
kelimelerin kanını akıtarak.
Ekranlar öyle yakın ki gökyüzüne
tanrıyı görmemek imkansız
geçerken cepheden cepheye.
Oğlum, “Tanrı çıldırmış olmalı” diyor
“bu denli düşman olamaz kendine
aklının peşinde koşan insan bile.”
Aklın ne olduğunu düşünüyorum bir an.
Oturmak geliyor bir sandalyeye içimden
ve içmek sarhoş oluncaya yeniden.
Belki rastlarım diye kaybettiğim yüzüğüme
karımın armağanı ışıltılı bir gecede
kaybetmiş olduğum çakıllar arasında.
Elveda çocukluk aşkım.
Elveda çocukluğum.
Merhaba tanrı