-1-
È un sogno quello che viviamo
mi dicevo quando in prıgıone mi sveglıavo
in mezzo a miriadi di guerre e sconfitte
perduto in una corsa a perdifiato.
Mi pareva una città perduta
Il sole nel mio sogno e la città con le sue ombre
inghiottite in ogni bicchiere
con i prigionieri agitavano il giorno e strappavano le stringhe
Lo scorrere dei giorni, come percossi sull’incudine.
La prigionia ebbe fıne, ma non il Martello.
-2-
Quanti anni di ferocia saranno trascorsi?
Come se i treni scorressero nei cunicoli
I treni segnano il passo delle lunghe distanze
Anni addietro distano le patrie
lontani venti a sciogliere i lacci.
L’acciaio che si fonde al ferro.
La morte è abbandono degli amici,
morte, repubblica comunista.
In me il lamento della ferrovia
Il mio cuore è il fosco male chiamato amore
-3-
Sono sublime montagna diroccata
Non vento ma deserto a soffiarmi intorno.
Il sentiero che attraverso è l’ululato del nulla
oh, qui per colpirmi alla testa
oppure sopravvivere in tribale fratellanza.
Quello che sento mi risuona come per dirmi
che solo la vita conta.
Tamburo e clarinetto, splendidi all’orecchio. -1-
Rüyaya benziyor yaşadığımız
Derdim hücrede sabah uyanınca
Yüzlerce savaş ve bozgun içinde
Başlardım saçma sapan bir koşuya
Kayıp bir şehir gibi görünürdü
Güneş düşümde, şehir ki gölgesi
Bardak bardak içilirdi, şehir ki,
Gün çalıp tele vururdu mahkûmlar
Günler örs gibi dövülerek geçti
Hücre bitti ama çekiç bitmedi
-2-
Ne çok zulüm yılı geçmiş aradan
Geçer gibi tünellerden trenler
Uzun yolları nişanlar trenler
Uzun yollar ardındadır memleket
Rüzgâr olur uzak en küçük haber
Böyle demir çelikleşir beraber
Ölüm ki terkidir dostların bizi
Ölümdür bir komünist cumhuriyet
Yüreğimde rayların iniltisi
Yüreğim sisi aşk denen illetin
-3-
Nice günler görmüş bir ulu dağım
Rüzgâr değil dört yanımdan çöl eser
Geçtiğim yol hiçliğin uğultusu
Şimdi kafaya bir kurşun sıkmak var
Bir de yaşamak kavim kardeş için
Şimşek gibi çarpsa da gelen yıllar
Aslolan hayat diyor gelen sesler
Kulağa hoş davul zurna sesidir
2000 Kış-2008 Kış