Li voglio tutti intorno a me, a portata di mano
gli oggetti dello sconforto: alcol, sigarette e
telecomando, per aggiunger canali e sottrarre
colore, tanto che il futuro sembra
una macchia variopinta e oscura.
Sprofondato così sul canapè dello sconforto,
disperso fra fumo, alcol e
schermo nero, mi sembra più facile
ritirarmi, abbandonare il mio involucro
senza che nessuno s’accorga che manco a me stesso,
lasciare il bicchiere pieno e le sigarette accanto al mio corpo,
davanti al televisore acceso
senza neppure salutare, senza nemmeno dirvi
«alla prossima», «arrivederci», «see you». Όλα κοντά τα θέλω, προσιτά και εύχρηστα,
Υλικά της απόγνωσης: αλκοόλ, τσιγάρα και
Τηλεκοντρόλ, να προσθέτω κανάλια και ν’ αφαιρώ
Σε χρώμα, έτσι που ένας λεκές πολύχρωμος
Και σκοτεινός το μέλλον έχει γίνει.
Βυθισμένος λοιπόν, στον καναπέ της απόγνωσης,
Αγνοούμενος μες στους καπνούς, στο αλκοόλ
Στη μαύρη οθόνη, πιο εύκολο μου φαίνεται
Ν’ αποσυρθώ, να εγκαταλείψω το ομοίωμα μου
Χωρίς να το αντιληφθεί κανείς πως βγήκα πια,
Εξήλθα, γεμάτο το ποτήρι και τα τσιγάρα μου εκεί,
Μαζί με το κορμί μου κι η τηλεόραση ανοιχτή
Κι εγώ δεν σας χαιρέτησα, δεν είπα καν
«στο επανιδείν», «arrivederci», «θαταπούμε».