Scordatevi di noi
della nostra generazione
vivete come uomini
scordatevi di noi
invidiammo
le piante e le pietre
invidiammo i cani
vorrei essere un topo
le dicevo allora
vorrei non essere
vorrei addormentarmi
e svegliarmi a guerra finita
diceva lei con occhi chiusi
scordatevi di noi
non ci chiedete della nostra giovinezza
lasciateci
(da “Il guanto rosso e altre poesie”, Libri Scheiwiller, Milano 2003)
Zapomnijcie o nas
o naszym pokoleniu
życie jak ludzie
zapomnijcie o nas
my zazdrościliśmy
roślinom i kamieniom
zazdrościliśmy psom
chciałbym być szczurem
mówiłem wtedy do niej
chciałabym nie być
chciałabym zasnąć
i zbudzić się po wojnie
mówiła z zamkniętymi oczami
zapomnijcie o nas
nie pytajcie o naszą młodość
zostawcie nas