Leggo, Signore, che studiavate
nel vostro giardino, salendo al fruscio delle foglie
fino alla vostra silenziosa casa sull’albero,
per rimanere solo col vostro orecchio.
Ma leggo, poi, che Marain Maras, tra i cespugli,
origliava per scoprire il segreto
di suonare la viola come gli angeli cantori di Van Eyck,
adattando la bocca tonda di stupore
al cilindro inventato per i suoni.
Oh, così potesse parlare la lingua!
La voce nell’altra voce! Allora sulla carta
Vedremmo scorrere versi compenetrati,
parole non più da leggere separate,
ma pronunciabili soltanto
da innamorati nell’estasi d’amore:
deux violes esgales.
Ik lees dat u studeerde in uw tuin,
mijnheer, door het bladergeruis
omhooggeklommen naar uw stil boomhuis
om met uw eigen oor allen te zijn.
Maar dat Marain Marais in het struikgewas
afluisterde hoe u het deed: zo strijken
als engelen zingen bij Van Eyck, hun monden
rond van verwondering om de gevonden
cilinder van de klanken heen gepast.
Als taal zo praten kon, zo met zijn ene
stem languit langs de andere, dan lagen hier
regels inning ineen op het papier,
woorden niet meer afzonderlijk te lezen
maar door verliefden enkel te vertalen
in tederheid: als deux violes esgales.