Ti ho sognata distesa accanto a me
questa notte. Eri già malata. Dicevi:
sono ormai morta fin dentro le ossa.
Ti spiace, non venire dentro di me?
Tienimi, dolcemente fra le braccia. Dicevo:
eri così stanca e pallida l’ultima volta
– e poi, invisibile, ti ho vista in una cassa
mentre scendevo nella pioggia
verso il paese. L’erba
ammucchiata in zolle, aspettava
a ridosso della fossa. Come mai ti vedo qui, ora? Dicevi:
volevo finire ciò che avevo lasciato,
parlare con te a letto, come si fa da vivi.
Ma ciò che sono non ha lingua per te.
Non c’era luce, ma ti vedevo lo stesso.
Nel sogno mi sono addormentato, e tu
mi hai tenuto fra le braccia. Fredda la camera
fino a giorno inoltrato.
Ik droomde dat je naast me lag vannacht.
Je was al ziek. Je zei: tot in mijn merg
ben ik van dood. Vind je het erg
dat je niet in me kunt? Hou me maar zacht
tegen je aan. Ik zei: je was zo wit
en moe toen ik je zag – en dan onzicht –
baar in een kist waar ik het pad afging,
de regen en het dorp in. Wachtend gras
lag naast de kuil in zoden opgetast.
Ho eben je dan weer hier. Je zei: ik wou
nog doen wat ik waarom had nagelaten:
praten met je in bed hoe levens praten.
Maar wat ik nu ben heeft geen taal bij jou.
Er was geen lamp. Hoe ik je dan toch zag.
’k Viel in dedroom in slaap. Je hield me vast.
Koud bleef de kamer tot ver in de dag.