Franz Kafka>
Una donna, ho visto, dal viso di pietra.
Sorrideva, non perché mostrasse
Commozione o lieve un pensiero.
Appena sotto la pelle i muscoli celavano un’insidia
In cui un qualsiasi incauto animale sarebbe caduto.
Lei, naturalmente, non l’avrebbe ferito o ucciso,
ma, per attrarlo all’ambigua sua natura,
l’avrebbe legato alla sua grande fame.
Si poteva sentire che molto l’avrebbe amato.
Franz Kafka>
Een vrouw gezien met een versteend gezicht.
Ze glimlachte. Maar niet omdat er al
ontroering was of een lichte gedachte.
Spieren onder haar huid zetten een val
waarin elk argeloos dier kon lopen dat niet uitkeek.
Ze zou het vast niet doden of verwonden,
maar het totdat het op haar masker leek
gevangen houden in haar grote honger.
Je zag dat ze het zeer liefhebben zou.