Le nostre mani erano
piene di lucciole
in un sordo silenzio
quando improvvisamente arrivò
il segno sconosciuto della notte
e loro volarono
nei nostri crani sonori
Mai ci furono in noi
tanti incostanti arcobaleni
e tanti odori di rive addormentate
Rumorosamente in noi si mescolarono
tutti i punti cardinali del mondo
in un tenero abbraccio
in un conseguimento strano
Storditi erravamo come stregati
dalla luna
che teneramente ci conduce
con gravi cataclismi
verso collisioni con le nostre stelle
Ma quelle erano lontane
e la notte era dappertutto
ferita nel suo corpo bagnato
dai nostri occhio dispersi
Dietro a loro resterà
la regina impazzita delle lucciole
e la cenere dei nostri sogni
per l’esatto movimento
nell’orbita della luce
che non esiste nel momento in cui esiste
e che è nel momento in cui non è
Нам рацете ни беа полни светулки
во глува тишина
кога пристигна наеднаш непознатиот знак на ноќта
и се разлетаа тие во нашите звучни черепи
Никогаш немало во нас толку непостојани божила
и толку мириси од успиените брегови
Во нас се измешаа шумно сите страни на светот
во нежна прегратка во чудна недофатка
Зашеметени талкавме како маѓепсани од месецот
што нежно нè води во тешки катаклизми
во судири со нашите ѕвезди
Но тие беа далеку а ноќта беше насекаде
бодена во оросената снага од нашите раштркани очи
Зад нив ќе остане лудата матица на светулките
и правта на нашите мечти
за точното движење по орбитата на светлоста
што не постои додека постои
и што ја има додека ја нема